امر (قرآن)امر (قرآن) به یکی از اوصاف قرآن اطلاق می‌شود. ۱ - تعریف«امر» در لغت دو معنا دارد؛ ۱. کار و چیز؛ ۲. دستور و فرمان. در آیه ۵ سوره طلاق ، «امر» به معنای دوم است. شاید بتوان گفت خداوند از آن جهت کتاب مبینش را «امر» نامید که سراسرش کلام خدا است و آن را فروفرستاده تا مردم از آن فرمان بپذیرند و به آن ایمان آورده، احکامش را فراگیرند و به آن عمل کنند. ۲ - دیدگاههابرخی از دانشمندان علوم قرآنی کلمه «امر» در (ذلک امر الله انزله الیکم…) را یکی از اوصاف قرآن شمرده‌اند. بسیاری از مفسران، مشارالیه «ذلک» در آیه فوق را احکام طلاق و عده دانسته‌اند که در آیات قبل بیان شده است، و کلمه «امر» را از اوصاف قرآن ذکر نکرده‌اند. برخی دیگر گفته‌اند: اوصافی از قبیل امرالله، خیر، حبل الله و… از اوصاف و عناوینی هستند که نمی‌توان آن‌ها را به طور قطع بر قرآن اطلاق کرد و از اوصاف قرآن دانست. [۷]
مصباح، محمد تقی، قرآن شناسی، ص۱.
۳ - پانویس۴ - منبعفرهنگنامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «امر (قرآن)». رده‌های این صفحه : نام های قرآن
|